Bootcamp, nummertje zoveel

Vandaag was het weer bootcamp. Het was weer even geleden dat ik geweest was. 3 weken terug was ik in Zwitserland om een berg lopend te gaan bedwingen, en de vorige 2 weken waren weekends met een feestdag, dan was er geen bootcamp. Ik ben dan – uiteraard – wel heel flink gaan lopen, maar dat is toch nog nét iets anders dan het bootcamp op zich.

Vandaag ook geen excuses. Auto geparkeerd beneden, en dan gelijk al lopend naar boven. Alwaar ik helemaal bezweet en buiten adem toekwam, want ja, ik was al rijkelijk laat, en dus moest ik iets sneller lopen. En dat dan nog bergop. Het voordeel was wél dat ik al helemaal opgewarmd was. Niet dat met dat feit rekening gehouden werd, ik mocht de opwarming met de anderen gewoon meedoen. Met 4 waren we vandaag. Dat beloofde. Dergelijke trainingen zijn meestal nét iets zwaarder. En ja, dat begon al bij de opwarming. Knieën hoog, beetje bergop lopen (niet veel,maar je voelt het wel), daarna terug naar beneden, en opnieuw. Daarna hielen tegen zitvlak, en alweer 2 keer. Verschroeiend tempo. Vroeger mochten we pauzeren tussendoor, daar was nu dus absoluut geen sprake van! Door moesten we! Enfin, na 6 keer op en af kwam er een klein momentje om te bekomen. Net genoeg om een keer goed uit te blazen en diep in te ademen. En dan weer door! Stukje lopen, achteruit teruglopen, stukje verder lopen, weer achteruit teruglopen, enzovoort enzoverder. Er stonden 6 van die ‘potjes’ dus ja…  eer je die allemaal aangetikt hebt…En toen dachten we dat we het gehad hadden. Nope. Sprintjes stonden nog op het programma! Tot halverwege rustig, en dan ‘alles geven’ tot aan de bomen. Gelukkig is er niemand tegen die bomen op geknald, explosief als we zijn. 😉

Tot daar de opwarming. Uhu, dit was nog maar de opwarming! En of we dan even tot aan de gevreesde bostrappen wilden joggen? Nu… dat tot daar joggen is niet zo het probleem. Goh… is niet zo het probleem. Hoor mij! Vorig jaar deed ik die stukken nog allemaal al stappend! Er is denk ik ergens de laatste maanden iets misgegaan in mijn hoofd, “het is niet zo het probleem tot daar joggen”.
Maar goed… terug over naar het tot daar lopen. Want het probleem is dat je tot daar loopt, eigenlijk al moe bent, en dan nog de trappen op moet. 2 keer. 1 keer rustig tempo, 2de keer zo snel je kan. Eigenlijk moesten we 3 keer, maar de democratie vond 2 keer wel genoeg. Buiten dan die ene strever met lange benen die toch 3 keer de trappen opliep. Tssssss… 😉

Enfin bon… het was blijkbaar een cardio-uur, want ook daarna ging het nog even door. Actieve squads, actieve lunges, springen, de obligate plankjes en dan nog van die huppeldinges al plankend (geeeeeen idee hoe die dingen noemen, ze waren wel nog megazwaar vond ik), om daarna, alweer lopend, terug te lopen naar de picknicktafels. Daar stonden nog armspieroefeningen op het programma. Kijk… als ik nu straks mijn vork en mijn mes niet meer kan opnemen omdat ik spierpijn heb in mijn armen, dan is dat eigenlijk dubbele winst! En gesport, en niet meer kunnen eten, dat afvallen zal wel vooruit gaan zo! Al vrees ik dat het alweer zo’n vaart niet zal lopen. 🙂

Maar daarmee was het uurtje bootcamp wel om. Nog wat stretchen, alle spieren die gewerkt hadden even rust gunnen, en het uur zat erop. Het was eigenlijk megasnel gegaan. Jammer dat de GPS in mijn horloge niet de beweging ter plaatste telt, want dan zat het aantal verbruikte calorieën waarschijnlijk nog een pak hoger dan dat het nu zat. In ieder geval, qua afstand zat ik aan ongeveer 2,5 km. Daar moest toch 5 van kunnen gemaakt worden?

Een kleine uitdaging voor mezelf. Zou ik, zou ik niet? Mijn bovenbenen voelden eigenlijk wel wat als watten aan, na al die oefeningen en die trappen, maar misschien moest ik toch nog maar wat lopen Naar beneden moest ik sowieso, dus ik had de keuze: of ik deed een 750 meter, of 2,5 kilometer? Ik vertrok, en al lopende werd het toch dat het laatste. Ik ben toch geen watje (meer)? Nu ja, zelfoverschatting is natuurlijk ook van alle tijden, dus misschien had ik de bosweg naast de ring niet moeten nemen. Maar ook die passeerde, en op de duur zat ik toch op de weg naar beneden. Sinds enige tijd probeer ik bergaf ook niet teveel meer van mezelf tegen te houden, maar een beetje met de flow mee te gaan. En dat lukt wonderwel. Het is maar een ietsiepietsie sneller dan ervoor, maar wél sneller.

Maar ik was wel content toen ik eindelijk beneden kwam, en mijn horloge nét voor de atletiekpiste ‘piep’ zei! Mission accomplished! Op naar de volgende!

Advertentie