Hardlopen, wat een gedoe

Een schema was 1 ding, het ten uitvoer brengen nog wat anders. Zo bleek.

Ik startte eigenlijk weer helemaal opnieuw. Ja, ik kon dan wel 12 minuten aan 1 stuk lopen, maar zo’n schema, dat moet gevolgd worden. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo volgzaam, maar als het op loopschema’s aankomt, blijkbaar wel. Het is ook omdat ik het natuurlijk niet ken, dat lopen, dat ik moet vertrouwen op dat wat anderen mij zeggen.

Dus ja, schema. 8 x 1 minuut, dat is 8 minuten totaal lopen. 8 x 2 minuten, dat zijn er al 16. En 8 x 3 minuten, dat zijn er – inderdaad – 24. En zolang had ik nog nooit gelopen! De reality check, die kwam er ook wel heel snel. In de tweede week al.Pijn pijn pijn! Krampen, dat ook! En dat bij amper 8 x 3 minuutjes lopen, met een minuutje stappen. Dat minuutje stappen, dat bleek te weinig. Maar ik wou niet opgeven, en ging stug door. Schema is schema, neen? Terwijl ik anders helemaal niet zo principieel ben, wou ik dit toch wel doen zoals het moest. Anderen konden dat toch ook? Waarom zou het mij dan niet lukken?

Ja nu… omdat ik die anderen niet ben natuurlijk. Maar ik had het er wat moeilijk mee. Dit was al een schema dat trager opbouwde dan een klassieke Start to Run, en nog ging het niet allemaal smooth. Neen. Na de scheenbeenvliesmiserie, kwamen nu mijn kuiten roet in het eten strooien.
Ik ging dus maar door met negeren, en deed tussentijds nog eens een sessie met de coach. En moest ook daar toegeven dat het op een moment gewoon niet meer ging. Ik liep op dat moment met een hartslagmeter, en die gaf zo maar even 191 aan.
O god… echt waar! Het is dat ik het zo graag wilde kunnen, anders was ik er gewoon mee gestopt. Ik ben gewoon niet gemaakt om te lopen! Waar ik dan wél voor gemaakt ben, dat is dan weer een andere vraag – waar ik trouwens ook geen antwoord op heb.

Maar mijn kuiten waren dus verzuurd. De coach raadde mij ook aan om meer wandelminuten in te bouwen. Net zoveel wandelminuten tot mijn hartslag weer gezakt was onder de 130. Gut… alsof ik die zo snel zo laag kreeg? Niet dus.
Alternatief programma, alweer. Schema blijven volgen, aantal wandelminuten verhogen, en tijdens die wandelminuten dan gelijk ook maar wat andere oefeningen doen. De klassiekers, die hielpen mij erdoor. Vooral de planken op de bank. Mijn kuiten werden daardoor min of meer gestretcht, mijn buikspieren gingen aan het werk, en vooral: mijn kuiten vergaten dat ze verzuurd waren en pijn moesten doen.

Wat een gedoe, alweer! Waarom ging dit lopen nu eens niet zoals ik het verwacht had? Zoals ik het het gehoopt had? Dat vooral. Heel stiekem had ik binnenin gehoopt dat ik een soort van onontdekt natuur-looptalent was, en dat ik binnen x-aantal tijd zomaar 10 kilometer zou kunnen rennen. Ik had beter moeten weten natuurlijk. Ik ben geen natuurtalent, ik heb nooit echt graag gelopen, dus eigenlijk was het alleen maar logisch dat het nu zo moeizaam ging.

Maar ik beet toch door, met mijn schema als houvast. Hoewel ja, houvast. Soms was het ook wel om de muren van op te lopen. Want ja, dat lopen… dat bouwt op. Dus op een moment moest ik 2 x 12 minuten lopen. Ik weet niet waarom, maar toen ik dat op mijn schema zag staan, was dat iets waar ik als een berg tegenop keek.
Ik had het al heel erg moeilijk gehad met de 3 x 7 minuten, maar 2 x 12 minuten… oh wowie. Dat leek gewoon megalang! En kwam het nu daardoor, of was het toch omdat ik er echt niet klaar voor was? Die 2 x 12 minuten, dat leek maar niet te lukken. Maar liefst 2 weken, of 4 keer opnieuw, had ik ervoor nodig eer het lukte.

*zucht* Echt waar…. dat lopen… het was zo niets voor mij!