Bootcamp, nieuw seizoen!

Aha! Vandaag was het de “kick-off” van het nieuwe bootcamp-seizoen. Ik keek er al enige tijd naar uit, want als ik heel eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik momenteel niet meer zoveel spierversterkende oefeningen doe. Ja, ik loop, uiteraard, en occasioneel doe ik nog wel een plank of een squat, maar nu ik langere afstandjes kan lopen, durft de rest er weleens bij inschieten.

Maar vanochtend was het dus bootcamp-time! Vroeger, en vroeger dat is nog niet eens zo’n ver verleden, want dat is vorig jaar, zette ik dan netjes man en dochter af aan de atletiekpiste, en reed dan met de auto naar de andere kant van het bos om mij daar sportief in het zweet te werken. Ik vond met de vorige sessie al dat die onzin maar gedaan moest zijn, en nu zeker! Ik kan best een eindje rennen, voor én na dat bootcamp!
Nu goed.. rennen voor het bootcamp is er niet van gekomen wegens een beetje te krap in tijd. Hoewel.. had ik dat stuk gelopen in plaats van gestapt, ik was er waarschijnlijk wél sneller geweest. Maar ik wil natuurlijk ook mijn koude spieren niet gaan overbelasten! Ha!

Het was leuk te zien dat er wel meer mensen de uitdaging aangingen. Ik was er dan ook nogal gerust in. Het was het eerste bootcamp van het nieuwe seizoen, met toch wel redelijk wat nieuwe mensen, dus dit zou wel “a walk in the park” worden!
Stop!
Erase and rewind!
Verkeerd gedacht! De coach vloog er gelijk goed in met de opwarming. Stukjes lopen, skippings, zijwaartse bijtrekpas… en op het einde ook nog even 2 sprintjes, niet maximaal nee nee, 80% was wel genoeg! Uhu!

Daarna volgden nog een hoop plezante dingen. Jaja, er zit geen ironie in voorgaande zin, ik meen het serieus!
We deden een soort van parcours van spierverstevigende oefeningen. Om te beginnen 45 seconden, en dan doorschuiven naar de volgende oefening. En neen, ik moet toegeven, het waren geen Kristel-seconden!
Ter verduidelijking: Kristel-seconden, dat zijn seconden die boven de vooropgestelde tijd gaan, omdat Kristel (de coach dus) iemand aan het corrigeren is, of vergeet op haar horloge te kijken, of of of… En die Kristel-seconden dat zijn heel zware seconden! Want je denkt dan dat het gedaan is, maar er wordt geen ‘stop’ geroepen, dus ga je gewoon door met dat waar je mee bezig bent: afzien! Auw, oef, puf, en blaas! Ik ben er gewoon van overtuigd dat het niet altijd écht niet zo onbewust is! 😉

Maar terug naar het parcours: buikspieren (auwie), plankjes (van die echte, op de grond), dipjes (ah, die kan ik!), squats (gelukkig heb ik ze af en toe geoefend zo tussendoor), jumping jacks (waar is de tijd dat ik er 10 deed en een half uur moest bekomen?), lunges (dat was lang geleden, ik geef het toe!), en opduwen met 1 been op een bank (to infinity, and beyond!) Er waren er nog wel wat, maar ik ken ze niet allemaal bij naam, die oefeningen.
Het was best wel zwaar als start, vond ik zo persoonlijk, maar uiteindelijk moet ik ook wel toegeven dat het allemaal gewoon lukte. Er zijn andere tijden geweest! Amai nog niet!

Na dit rondje liepen we richting de verschrikkelijke trappen. Liepen ja, want dat kan ik nu ook gewoon. De tijd van het stappen naar de trappen is voorbij. En na de inspanning van het lopen volgde dan de inspanning van het … trappenlopen! Ik dacht: eerste keer, we gaan de trappen 1 keer doen!
Ik moet daar dus mee stoppen, met dat vooruit denken. Want inderdaad… dat vooruit denken, dat klopt niet helemaal. We moesten de trappen niet 1, maar wel TWEE keer op! Twee keer hé! En dat van de eerste les al!
Bon, al bij al ging het eigenlijk wel. Geen gepiep, geen benen die nét het laatste stukje niet meer meewilden. Goh. Ik geraak nog eens gerodeerd!

Daarna volgden nog armspieroefeningen met de rekkers, en bijkomende squats en lunges. 20 trage squats, ik had eigenlijk ook nooit gedacht dat ik daar zoveel pijn van in mijn armen zou krijgen, van die elke keer mee te bewegen. En ik had eigenlijk ook gedacht dat ik nu, tegen de avond aan, al wat stijf daarvan zou worden, maar dat blijkt ook nog mee te vallen. Ik zei het net al: dat denken, ik moet daar écht mee gaan stoppen!

Op het einde van deze sessie vroeg de coach of het meegevallen was, en of er nog suggesties waren? Op dat moment niet neen. Ik zou eigenlijk ook niet durven *grijns*. Maar eigenlijk vond ik achteraf dat ik niet genoeg gezweet had! 😉
Meer nog, ik had nog puf over om nog een stukje te gaan lopen. Ik moest toch nog beneden geraken, dus dat heb ik in lichte looppas gedaan (hehe, alsof ik ook een andere looppas heb. Not! 😉 ) Ik was eigenlijk ook wel wat teleurgesteld dat ik, toen ik beneden kwam, maar 1,4 km gelopen had. Vanaf volgende week er dus nog een extra lusje insteken om naar beneden te komen.

En eigenlijk ben ik mega-content. Want na afloop van het bootcamp-uurtje praatte ik nog even na met iemand, en zij verwonderde zich erover dat iedereen zo goed mee kon met de oefeningen, want dat het best pittig was geweest voor zo’n eerste keer! Zie! Dat vind ik nu eens geweldig! Dat niemand nog merkt hoe lamentabel het ooit met mij gesteld was, dat ik nu gewoon mee kan en dat ik anoniem kan opgaan in een groep (dat is als ik ook nog eens zou leren van mijn mond te houden 😉 )
Daarbovenop komt nog dat ik géén watten in mijn benen had, zelfs niet na het nog naar beneden lopen. Ik voel mij nu dus helemaal alaaif and kicking! Alleen jammer dat er deze avond nergens een fuif is waarop ik dat kan gaan bewijzen. 😀

Advertentie