Weight Watcheren, en wij naar de cursus!

De cursus. Op een maandagavond. Ik was al de hele maandag nerveus. Aard van het beestje, maar toch… ik had al een paar keer de site van de Weight Watchers geopend, ik had het adres al 100 keer gecheckt, ik had zelfs Google maps al geraadpleegd. Terwijl ik ook gewoon wist waar het was. De uren had ik ook voor alle zekerheid enkele keren nagekeken.  Het zou maar eens moeten zijn dat ze zo vlak voor de cursus die uren zouden veranderen?

Bon.. 18u30, hoog tijd dus om te vertrekken. Uitstelgedrag, nog even dit, nog even dat, maar uiteindelijk zat ik toch in de auto op weg naar dé cursus. Pfoeh! Ik vond het heel wat. Wat zou ik daar zien? Hoe luid werd mijn gewicht afgeroepen? Vooral dat baarde mij zorgen. Want mijn gewicht en ik, wij zijn niet zo’n hele goede vriendjes.

Maar goed, daar aangekomen bleek het allemaal nogal mee te vallen. Had ik mij nu echt zorgen gemaakt om niets? Ik werd opgevangen aan een inschrijvingstafel. Want ja, WW, dat is niet gratis hé. Maar goed, dat wist ik vooraf, het was een weldoordachte keuze.
Na de inschrijving mocht ik in de ‘weegrij’ plaatsnemen. Een eerste keer de weegschaal op, bij de coach. Een coach die gewoon een toffe madam bleek. Open, sympathiek, én vooral: niet veroordelend. En dat gewicht werd gewoon discreet genoteerd en alleen aan mij verteld. Ik voelde mij al gelijk wat beter. Hoewel.. het cijfer op de weegschaal loog er niet om. Die kilo’s die ik eerder kwijtgespeeld was… inderdaad, die zaten er blijkbaar alweer aan. Het was toch ook echt een straatje zonder einde, dat gewicht van mij. The only way is up, zoiets.

De cursus duurde een goed uurtje. Een uurtje waarin we tips kregen, peptalk, waarin ook ervaringen gedeeld werden, recepten ook. Het vloog wonderwel voorbij.
Na dit uur kreeg ik, als nieuwkomer, ook nog even de nodige extra informatie. Wat zijn punten, hoe begin ik eraan, hoe noteer ik alles. Die dingen.
Ik kwam dus helemaal geïnformeerd weer terug buiten.

Jeps, ik zag dit zitten. Dit moest lukken, ik zou dat kunnen. Het was anderen al gelukt, dus waarom zou ik het niet kunnen?

En inderdaad. De week erna reed ik met een al lichter gemoed richting cursus. En hoera! Niet alleen mijn gemoed was lichter, ikzelf was ook wat lichter geworden. Die week toch. Want de week erna was het alweer veel minder. En mijn verjaardag kwam eraan, en de feestdagen. Zucht. En dubbelzucht. Om even de situatie te schetsen plak ik hier een blogje dat ik toen op de Weight Watchers-site schreef:

vrijdag 20 december 2013

Deze week ging mijn man naar de Makro. Nu, ik had wel verwacht dat hij dan nog wat dingen zou mee hebben die niet op zijn lijstje stonden, maar toch… hij had 4 eclairs en 4 Berlijnse bollen mee. En we zijn maar met 4 thuis!

Gezien het mijn verjaardag was, plande ik 1 eclair in. Eentje. Eentje, waarvan ik vond dat je toch proefde dat het groothandel was. Die van bij de bakker op de hoek zijn veel en veel lekkerder. Daarom ook dat ik niet meer naar de bakker ga.

Maar goed, 1 eclair. So far so good. Netjes ingepland, want daar moeten wat andere dingen voor wijken. Ook lekkere dingen hoor! Maar ja, keuzes, keuzes. En dan heb ik momenteel nog het ‘geluk’ (ook dat is relatief) dat ik momenteel nogal veel punten mag eten. Al kijk ik al wel uit naar het moment dat ik er ook 26 mag, want dan ben ik er! Hoera! Hoezee! Onee, nu nog niet…. volgend jaar, misschien.

OK, waar was ik? Bij de eclairs nog altijd zeker hé!

Goed… de Berlijnse bollen dan. Er is er eentje verdwenen. Gewoon weg, verschwünden, weggelopen. Er zijn er nog 3 in de doos. Hoog tijd om Sherlock Holmes erop los te laten!

Sherlock, you’re on!

Thank you, my dear Watson!

– Wat zeg je? Of ik er meer van weet?

   Zeg… mij zomaar beschuldigen!

– Het zou niet kunnen zeker?

– Jaja, tuurlijk zou het wel kunnen… maar…

– tutut, geen maar. Waar is die bol dan naartoe?

– Ja, weet ik veel?

– Kinderen?

– Neen, die lagen in bed.

– Man?

– Neen, die was naar de avondschool.

– Hebben jullie spoken?

– Neen, de ghostbusters zijn geweest.

– Hebben ze ook het “eriseenberlijnsebolinhuisenikmagdienietopeten”-spook gevangen?

– Ehm…

– Kom kom.. geef toe!

– Jaja, ok… ik heb gisterenavond in een moment van zwakte die bol opgegeten.

– Ziedde wel. Watson, my dear. Deze zaak hebben wij weer mooi opgelost!

En hoe moeilijk was het nu?

Heel moeilijk!

Want die bol, die stond niet ingepland. En die bol, die heeft toch wel een punt of 8 zag ik net toen ik hem toch maar in mijn dagboek zwierde.

Niet van harte, neen. Want het was weer efkes neus op de feiten. Ik heb zomaar 8 punten verkwanseld. Voor iets wat dan nog niet eens superlekker was.

Heb ik ervan genoten? Niet eens. Het was meer schransen om te schransen.

Ik ben dan ook met een erg dik gevoel gaan slapen. Dik, in de zin van: die pudding zit hier dadelijk aan mijn billen, ik kan het voelen!

Maar goed, vandaag is het weer een andere dag. De bol is van mijn weekpunten afgegaan (awoe!), en vandaag is er weer een kans om het goed te doen!

Intussen wordt het ook licht buiten, er is een heldere hemel, en het zonnetje gaat schijnen. Ach, het leven is mooi! En volgend jaar, deze tijd, is het leven vast ook veel lichter!

Hop, niet talmen, maar gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan! 

Advertentie