Lopen, na een weekje rust

OK, mijn weekje rust is gedaan! Ik mocht van mezelf vandaag weer de loopsloefkes aantrekken, en het bos ingaan. Het plan was oorspronkelijk vlak te lopen, maar ja…. bos, Vilvoorde… dat is nu eenmaal niet plat. Gezien de gps van mijn horloge niet vlot wou starten (uhu, madame heeft een écht lopershorloge jaahaaaa!), besloot ik toch om tot boven te stappen. Tot mijn horloge toch ‘tuut’ zou zeggen. De ‘tuut’ bleef heel lang uit, ik was al quasi boven, toen ik er eindelijk aan mocht beginnen. Weliswaar met een klein hartje, want wat zouden de scheenbenen vandaag zeggen?

Ik bedacht mij trouwens dat starten met lopen steeds makkelijker word. Eerder moest ik mij echt in gang trekken, mezelf oppeppen om te vertrekken. Nu doe ik het gewoon.

En de scheenbenen, die zeiden trouwens niets. Maar dan ook helemaal niets. De kuiten evenmin. Dat is het goede nieuws. Echter, na 1,8 kilometer was ik helemaal buiten adem. Pff, nu dat weer! Zijn het de benen niet, dan is het de ademhaling. Misschien had ik niet moeten stoppen, en door moeten lopen, het ging toch net een beetje bergaf, maar ja… ik heb net niet genoeg karakter vrees ik. Dus ja, gestopt, gestapt, en dan 200 meter toch weer verder gelopen. Nog 1 kilometertje erbij.

Ik weet niet hoor… op 1 week tijd geen conditie verliezen? Pfff… ik wel denk ik! Amper 3 km gelopen, en ik ben van grote dorst recht de kantine binnengelopen voor een halve liter water.
Speaking off.. misschien ligt het daar wel aan. Ik drink vrees ik te weinig. En dan ’s avonds bij 25° nog gaan lopen, dat maakt dat ik dadelijk door mijn vochtreserves door ben.
Of zou het toch de hooikoorts zijn die opspeelt? Ik heb er nochtans de laatste jaren erg weinig last van gehad. Het is ook nog niet echt ‘piepen’, maar echt wel hijgen, bedacht ik mij daarnet nog.

Actiepunt vanaf nu wordt dus genoeg water drinken. Want fuuuuuuhuuuuuck… nog amper 3,5 week tot Bern. Ja, ik tel dag per dag af.

Daarstraks werd er overigens gevraagd of ik zondag de 5 km zou lopen op de Kasteeljogging. Ik weet het niet. Mijn laatste volledige 5 km is alweer 2 weken geleden, ik weet niet of ik momenteel een volle 5 km kan uitlopen. Ik zou het moeten kunnen ja…

Goh, het is soms wel demotiverend. Ik lees verhalen van mensen die een versnelde Start To Run doen, op een week of 7 van niets naar 5 km, en daar dan gelijk een Start To Run naar de 10 km achter plakken.
Ik, ik heb 4 maanden moeten Start to Runnen. Van augustus tot december. Een schema van 16 weken, dat er zeker 18 geworden is (jaja, het volledige verhaal volgt nog), maar ik kan niet zeggen dat ik al klaar ben voor de 10 km. Echt niet. Ik loop zelfs niet elke training die 5 km volledig uit. De ene keer wel, de andere keer niet. Gemiddeld lukt mij dat 1 keer per week, en soms zelfs ook dat niet. En ja, ik weet dat met iemand samen lopen motiverender werkt dan alleen. Maar bon ja… er is niemand die aan mijn trage tempo loopt. En eerlijk, soms vind ik het wel fijn om alleen te lopen, om mijn hoofd leeg te maken, om mijn gedachten even te ordenen. Maar soms zou het ook weleens fijn zijn dat er iemand is die zegt van ‘ach welnee, jij kan best nog, ik weet dat, komop, we lopen door’.

Maar goed… genoeg zelfmedelijden. Ik denk nog eens na over die 5 km van zondag, doe intussentijd donderdag nog een training, en zaterdag start eindelijk het bootcamp terug! Jeuj! Dat is iets om naar uit te kijken. Hoewel… die verdomde trappen zullen ook wel weer van de partij zijn! 😉

Advertentie