Weight Watchers Online. Er ging een hele nieuwe wereld voor mij open. Een wereld waarin voeding uit punten bestond. Elk voedingsmiddel kreeg namelijk een aantal punten. Evenals ikzelf. Een dagbudget in punten, én daarbovenop een extra weekbudget in punten. En ik kon nog extra punten verdienen door actief te zijn, dat waren mijn sportpunten.
Nu, ik mocht best wel heel veel punten eten. Het ‘normale’ puntenaantal, lager kan niet, is 26 blijkbaar. Ik zat daar ver boven, en mocht er 37. Tsja, met morbide obesitas en een gewicht ver in de 3 cijfers kon dat ook niet anders natuurlijk.
Pfoeh, ik vond het best ingewikkeld. Want een boterham met kaas, dat was niet zomaar een boterham met kaas. Hoeveel woog dat brood? En welke kaas was het? Was het een light-variant? En zat er ook boter op dat brood? Afhankelijk van al die parameters schoot het puntenaantal van het broodje de hoogte in. Daarbovenop moest ik er ook wel voor zorgen dat ik mijn dagelijkse puntenaantal opat, liefst aan gezonde dingen. Gezonde dingen als in yoghurt, platte kaas, enzovoort enzoverder. Eigenlijk kende ik de theorie wel, en wist ik diep vanbinnen wel hoe dat moest afvallen… het was alleen de praktijk waar ik het wat lastig mee had.
Maar gaandeweg leerde ik het wel min of meer. Al durfde ik het potje mayo dat ik op het werk bij de sla nam, weleens te minimaliseren. Of, als het een keer een mindere week geweest was, mijn gewicht ‘vergeten’ in te geven. Ach ja, volgende week weer beter.
Dus ja;.. na een tijdje liep ik er blijkbaar weer de kantjes vanaf. Ik slaagde er wel in nog een kilo of 4 kwijt te geraken, wat mijn totaal op 10 bracht, maar toen werd het kerstmis. En nieuwjaar.
Het eerste feestje was kerstavond, bij de buren. Ik had iets aangetrokken waarvan ik dacht dat daarmee iedereen ging zien dat ik afgevallen was. Think again! -10 kilo op dat gewicht, dat is écht niet zichtbaar. Dat besef ik nu, toen niet.
Dus ja… er kwamen lekkere aperitiefhapjes, en al die lekkere aperitiefhapjes heb ik stuk voor stuk geproefd. Niet eens geproefd. Gewoon opgegeten. Nem! Als dan toch niemand zag dat ik afgevallen was, dan kon ik maar beter dooreten!
Dat deed ik verder ook. Soep, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert. Wijntje erbij. Degustiefje ook denk ik. Enfin, heel lang eetverhaal kort: na de feestdagen zaten mijn 4 kilo er alweer terug bij. Boe! Awoe!
Dus ja, frustratie ten top. Maar toch verder betalen op Weight Watchers Online. En frustratieblogs schrijven. Dat het niet aan mij lag, maar aan mijn omgeving. Oh, ik zag er best de humor van in hoor! Ik schreef over taartjes die mij riepen, over gebraden kippen die teleurgesteld waren dat ik hen niet kocht, enzovoort enzoverder.
De zielige waarheid is echter dat ik maar wat aanmodderde. Letterlijk én figuurlijk.
Ik voelde mij echt niet goed. Niet goed in mijn vel, niet mezelf… ik sportte dan wel nog steeds, en ik werd best wel een beetje steviger qua spieropbouw, ik was nog altijd dik. Of niet eens gewoon dik. Ik was gewoon vet. Alles blubberde (ja nu, sorry… soms moet ik de dingen wat plastisch beschrijven, want zo was het nu eenmaal!)
Ik zag afgelopen week een foto terug van een barbeque 2 jaar terug. Dat moet ongeveer die periode geweest zijn. Toen dacht ik dat ik goed bezig was, maar als ik nu die foto zie, dan denk ik Astrid Bryangewijs: ooooooh maaaaaaaai goooooood!
In tussentijd zat ik dan ook nog eens te foefelen met die scheenbeenvliesontsteking (jeps, die 2 verhaallijnen die lopen gewoon door elkaar), en och ja… dat afvallen, het was allemaal niets voor mij. Echt niet. Het lukte mij weer niet, ik zou het nooit kunnen.
Misschien moest ik toch maar eens zo’n operatie overwegen? Ik heb het overwogen ja… ik heb erover gelezen, met mensen over gepraat. Een mogelijkheid om slank te worden.
Langs de ene kant: ja! Langs de andere kant: was dat echt nodig? Uiteindelijk had ik geen gezondheidsproblemen, buiten dan dat ik te dik was. Maar ik had geen cholesterolprobleem, geen suikerziekte, geen problemen van enige andere aard… dus moet ik dan wel zo’n operatie ondergaan? Want dat is toch nog altijd wat het is: een operatie.
Ik had ook nog een andere optie achter de hand: de Weight Watchers cursus. Een soort van laatste redmiddel. Ik had van een dame op de blogjes gelezen dat er in Haacht een cursus was met een goede coach. Haacht was uiteindelijk niet zo ver weg, en het was op een dag dat ik kon… en proberen gaat mee. Al die verhalen over een gewicht dat op een podium afgelezen wordt, die bestonden vast alleen in mijn hoofd. In het echt zou het een pak discreter zijn. Hopelijk. Want ik schaamde mij best over dat gewicht van mij. Een gewicht waar een sticker ‘morbide obesitas’ bij hoor.
Dus ja, misschien moest ik dit eerst nog eens proberen? Ergens in november denk ik, raapte ik al mijn moed bij elkaar en reed richting Haacht, richting mijn laatste ‘redmiddel’ om gewoon te kunnen afvallen. Spannend!
My thoughts are like butterflies 
De kantjes eraf lopen, daar is opnieuw die slappe koord waarop we steeds balanceren. Wat me ook opvalt bij het lezen van dergelijke verhalen is de drempel om een cursus binnen te stappen. Voor velen idd een laatste redmiddel : mss nog een laatste poging voor een operatie, daar dan concluderen dat je zeker niet alleen staat in je strijd. Voor mij persoonlijk, om die dinsdagavond op te geven moet er al een hele goeie reden zijn. Ik heb die echt wel nodig, net als het weerzien van mijn ww vriendinnetjes. Ja, ik heb er een aantal vriendinnen bij.
LikeLike
Ja, die drempel was inderdaad megahoog. Ook omdat ik overal van die rare verhalen hoorde, dus ik wist niet goed waaraf en waaraan. Raar eigenlijk, indianenverhalen…. misschien nog weleens iets om over na te denken en over te schrijven. 🙂
LikeLike
Ja, zo is het bij mij ook begonnen: WW Online. Maar na één maand vond ik dat gedoe met die punten al niets meer, te moeilijk om juist te bepalen hoeveel punten elk gerecht waard is en je probeert toch altijd te foefelen. Het principe erachter is natuurlijk fantastisch.
Dus … ik zocht mij een variant hierop die foefelen in principe niet toeliet. Namelijk calorieën tellen. Ik vond een spreadsheet waarop je elk voedingswaar kon ingeven samen met het gewicht en zo werd automatisch het juist aantal calorieën bij mijn dagtotaal geteld. Stond hetgeen je at niet in de lijst dan kon je die zelf bijvoegen aan de hand van de vermeldingen (cal, KH, eiwitten, vetten) op de verpakking.
En dat heeft mij geholpen en … helpt mij nu nog dagelijks 🙂
Iedereen zoekt natuurlijk zijn eigen weg … en hopelijk lukt het want het uiteindelijk gevolg (en resultaat) is toch fantastisch … maar dat lezen we later nog in je blog.
Iedereen die aan een dieet begint zou dit moeten lezen … ze kunnen er motivatie uithalen en zien dat je je niet mag laten afschrikken door een terugval.
LikeLike
Tellen is tellen Patrick, of het nu calorieën of punten zijn. Ik heb het via Garminconnect ook geprobeerd, calorieën tellen. Feit is dat ik te laks ben om het allemaal strikt te doen. Het moet bij mij vanzelf gaan, of het gaat niet. Al moet ik daar stilaan wel van terugkomen, want ik val niet meer zo af de laatste tijd. Waar heb jij die spreadsheet gevonden?
LikeLike
Als je wilt kan ik je die doorsturen. Stuur me een mailtje zodat ik je mailadres heb en per retour krijg je de spreadsheet die ik momenteel gebruik (daar zijn al een hoop produkten bijgevoegd).
patrick.vansteenkiste@gmail.com
LikeLike
done!
LikeLike
Allez, ik vind de woorden van Patrick Hierboven alvast bemoedigend, een terugval is geen ramp (voila, mentale post-it is geplakt).
Dat hele puntengedoe dat snap ik niet zo goed, ik ben eens op de site gaan kijken, maar dan nog… het blijft een mysterie. En wie bepaalt er hoe veel punten je mag hebben en vooral hoe? En als ik het een beetje begrijp dat is het de bedoeling dat je na verloop van tijd steeds minder punten binnenkrijgt?
Calorieën tellen, dat snap ik, maar dat geef ik snel op. Ik vind het vaak moeilijk om te weten wat je precies eet. Vaak zijn die calorieëntabellen of té beperkt of vertalingen en vind ik dus ook mijn cracottes van het merk carrefour er niet in terug.
Ik denk dat het voor iedereen zoeken is naar iets wat hem/haar best ligt. Dat was bij mij Dukan, maar daar val ik nu geen gram meer mee af blijkbaar. Ik ben dan van die XL-S Medical brol gaan halen bij de apotheker, het enige wat daar zichtbaar slanker van werd was mijn bankrekening.
Ik ben dus nog, of beter gezegd opnieuw, zoekende, maar ik zit in de fase van “punten tellen, da’s niks voor mij” en van “is dat niet verschrikkelijk duur?” en “ik val nog liever dood, dan naar zo’n cursus te gaan”. 🙂 Het is dan ook zeer geruststellend om te lezen dat dit blijkbaar normaal is.
Maar er zal niks anders opzitten dan terug te diëten zeker (na mijne congé!), tenzij er iemand een toverstokje heeft.
LikeLike
Je gewicht, je leeftijd en je lengte bepalen hoeveel puntje je mag hebben, Anja. Maar het is inderdaad de bedoeling dat je op termijn minder punten binnenkrijgt. Dus hoe meer je afvalt, hoe lager je puntenaantal wordt.
Enfin, ik ben ook weer even zoekende, maar dat ligt aan mezelf. Want ik weet wel dat het werkt. Ik kom er nog wel toe, 1 van dees.
LikeLike
Dat is het voordeel van mijn spreadsheet, Anja. Als een produkt er niet opstaat, dan voeg je die gewoon zelf toe aan de hand van de calorieën (koolhydraten, eiwitten en vetten) die op de verpakking vermeld staan.
Zo heb ik ondertussen zeker al een 50-tal produkten (die ik regelmatig gebruik) aan de lijst toegevoegd. Het enige wat je daarna nog moet doen, is bijhouden wat je eet en het gewicht ervan 🙂 en de spreadsheet doet de rest
LikeLike
Oef, ik blijf zoveel herkennen.. Het gaat de ene periode een stuk moeilijker dan de andere, maar enfin, ik vind het eigenlijk fijn om je reflectie te lezen! En ik vermoed dat die cursus een strak plan was 🙂
LikeLike
Hahaha ja Sheena, het is een herkenbaar verhaal, ik weet het. Voor mezelf wil ik het even helemaal opschrijven, om voor mezelf ook die stok achter de deur te hebben. Iets van: ik deed het, ik kon het, ik kan het opnieuw.
LikeLike