Afvallen, de eerste stap.

Afvallen, gewicht verliezen. Hoe dikwijls had ik het al niet geprobeerd? Hoe dikwijls was ik niet begonnen, om na 2 weken alweer zuchtend te moeten toegeven dat het weer niets werd? En met al dat proberen, met al die pogingen, werd ik niet eens slanker. Integendeel. Ik werd alsmaar dikker. En hoe dikker ik werd, hoe minder ik geneigd was er wat aan te doen. De zetel, een boek, wat muziek. Meer had ik niet meer nodig. Buiten kwam ik quasi alleen als het écht nodig was. Want buiten, daar werd ik weer geconfronteerd met de werkelijkheid; Een werkelijkheid die draait rond slanke mensen, en die dikke mensen buitensluit. Misschien is dat niet zo, maar het voelde voor mij in ieder geval wel zo aan.

Ik had, en heb, wel het geluk dat ik een fijne vriendenkring heb. En fijne collega’s. Want zij hadden het nooit over mijn obees zijn, over dat het eigenlijk zo niet meer kon. Misschien maar goed ook. Want het moment dat ik voelde dat iemand, hoe goedbedoeld ook, er wat van ging zeggen, ging ik in verdedigingsmodus. Het was aangeboren, en ik kon het toch niet… en met die gedachte stak ik dan nog iets in mijn mond. Want uiteraard is het wel waar, dat van dat “elk pondje gaat door het mondje”-gezegde. Alleen… stop het maar eens, dat dwangmatig eten. Die drang naar zoetigheid. Of naar hartigheid. Dat glas wijn of 2 elke avond deed er ook geen goed aan natuurlijk. Plus, door de wijn kreeg ik weer zin in zout, en ging ik weer snaaien in de koelkast. Een soort van cirkeltje waar ik in ronddraaide.

Ik was eigenlijk erg ongelukkig. Neem nu kleren kopen. De enige kleren die mij pasten waren van het model ‘tent’. Er was in mijn maat gewoon niets leuks te vinden, niets in mijn smaak. En dan kunnen mensen wel gaan zwaaien met adressen van boetieks waar ze leuke kleren verkopen in grote maten… feit is dat ik daar alleen maar ongelukkiger van werd. Het was niet mijn stijl, ik zag mezelf helemaal anders, in andere kleren, dan dat wat die winkels in mijn maat verkochten. Ik heb dus gaandeweg een aversie gekregen van ‘shoppen’. Ik doe dat niet graag, want ik vind toch nooit wat. En ging ik eens shoppen met iemand erbij, een vriendin, een schoonzus, dan draaide het op de duur altijd uit op ik die in een boetiek voor gewone maten wat verweesd stond rond te kijken naar hoe mijn gezelschap jurkjes en ander leuks bekeek. Het voelde als een olifant in een porseleinkast. Want wat deed ik daar, in dergelijke boetiek? Ik kon zelfs in de grootste maat niet in, en dus kwam ik van zo’n namiddagje shoppen weer ongelukkig thuis.

Gelukkig kwam de ommekeer wel, enkele jaren terug. Ik zou met mijn beste vriend naar Rock Werchter gaan. Een beste vriend die megasportief is, die elke dag sport. Hij zag het wel zitten om 4 dagen met mij op een wei door te brengen. Wij dus naar Werchter, parkeren op de parking helemaal achter de camping en dan 3 km te voet richting de wei. En daar, 500 meter nadat we van de parking af waren, kreeg ik mijn reality call. Want na 500 meter kon ik al niet meer. Mijn benen wilden niet meer, en had er een bank gestaan, ik was uitgeput gaan zitten. Amper 40 jaar, en de conditie van een bejaarde! Zo erg! Maar het moest, want anders zou ik niet op de wei geraken, dus op de duur geraakte ik er wel. En ik merkte, dat na die 4 dagen telkens opnieuw dat stuk te stappen, de conditie er toch weer op vooruit ging. Ik merkte ook dat, ondanks de junkfood en de nodige pintjes, ik 2 kilo kwijt was. 2 kilo. OK, het was maar een fractie van het gewicht wat ik kwijt moest, maar ondanks dat, gaf het mij wel moed. Ik moest dringend wat gaan doen, anders werd ik zo’n freak als in die televisieshows.

Ik moest iets doen, maar ik wist niet goed wat. Ten einde raad nam ik contact op met een Herbalife-verdeler in de buurt, want met zo’n shakes kon je blijkbaar afvallen en toch ook normaal blijven eten. Ik zei hem vooraf dat ik enkel voor de producten kwam, dat ik geen interesse had in zelf verdeler worden, en dat hij mij dat dus niet moest proberen aanpraten. We hadden een deal. Ik kocht shakes bij hem, en maaltijdrepen. ’s Morgens dronk ik mijn shake, met een banaan of een appel erin, en soyamelk. En ’s middags knabbelde ik op mijn maaltijdreep en at er nog een slaatje achter. ’s Avonds kon ik dan gewoon met het gezin mee eten, dus het was win-win. En ja, ik won. Of beter, ik verloor. 6 kilo ongeveer. Alleen kreeg ik op de duur zoveel zin in een boterham, zoveel zin om op iets te bijten… want zo’n shake is allemaal goed en wel, maar ik heb dus ook wel tanden voor iets! En dat die verdeler het toch ook niet kon laten om toch te proberen via mij producten aan anderen te verkopen (of ik misschien bij mijn HR-directeur kon navragen of hij ’s middags voor geïnteresseerde collega’s shakes mocht komen maken? En dan konden die collega’s bij mij binnenspringen en via mij hun shake bestellen, en zo moest ik op de duur niet betalen voor mijn shakes.) Serieus, het stak mij na een maand of 4 zo tegen, dat ik ermee stopte. Ik had er mijn buik van vol, van de shakes en van het gepush om zelf die dingen te gaan verkopen.

Dus ja… 4 maanden later, 6 kilo lichter. Het was niet megaveel, maar het was toch al een start. Maar wat nu? Want 6 kilo was nog steeds niet genoeg. Ik had nog altijd ‘morbide obesitas’. En ja, dat klinkt luguber. En uiteindelijk is het dat ook.

Het moet ongeveer op dat moment geweest zijn dat ik een advertentie van Weight Watchers zag. Nu, die Weight Watchers… ik geloofde het eigenlijk zo niet. Ik had ooit gelezen over dat punten tellen, en dat je gerust een Twix of een Mars mocht eten, maar dat dat dan in de plaats kwam van een gezonde maaltijd. Want ja, veel punten. Ik twijfelde heel erg lang, vroeg collega’s om raad. Collega’s die ooit al geweight watchered hadden. Ja, het werkte, maar ik moest het dan wel strikt doen. Strikt punten tellen, afwegen… anders zou het niet gaan werken.
Twijfel, twijfel… nog eens naar de site gaan kijken… nog meer twijfelen. Zou ik, zou ik niet? Ik las de blogs van enkele dames, dames die blijkbaar al succesvol afgevallen waren. Er stonden ook succesverhalen, maar ja… dat zouden wel de spreekwoordelijke uitzonderingen zijn, die zoveel afvielen.
Zou ik… zou ik niet? Het maalde even door in mijn hoofd, ik bleef met het idee spelen. En toch duurde het nog even voor ik alsnog de stap zetten. Een promotie op de site voor het online-gebeuren trok mij over de streep.

Ik zette de stap, of beter de klik, en betaalde voor 3 maanden Weight Watchers Online. Lukte het niet, dan kon ik mij na die tijd altijd terug uitschrijven. En wie niet waagt, niet wint zeker?
Deze stap was gezet… een stap die, zo zou later blijken, een heel belangrijke stap zou zijn…